نسیم رویش پایگاه خبری جمعیت رویش های انقلاب اسلامیبه گزارش خبرنگار معارف ایرنا، شاید بسیاری از عاشقان و دلدادگان حسینی اطلاعات چندانی از زندگی حضرت سکینه، دختر سیدالشهدا(ع) نداشته باشند درحالی که سکینه در کربلا حضور داشت، با کاروان اسیران اهل بیت(ع) از کربلا تا کوفه و شام همراه بود و در حدود ۷۰ سال در این دنیای بی‌وفا زندگی کرد.
شاید این شعر هاشم شکوهی را در ایام محرم و صفر در هیات ها و مراسم حسینی زیاد شنیده باشید که «حسین آرام جانم، حسین روح و روانم» و سکینه هم مایه آرامش پدر بود؛ به گونه ای که امام حسین (ع) درباره رباب، همسرش و سکینه دخترش این شعر را سرود «به جانت سوگند! من به راستی خانه ای که سکینه و مادرش رباب در آن باشند، دوست دارم. من آن دو را دوست دارم و برای آنان دارایی ام را نثار می کنم و هیچ ملامتگری نمی تواند مرا در این کار سرزنش کند».
روز گذشته ۱۹ شهریور مصادف با پنجم ربیع الاول سالروز وفات حضرت سکینه بود ولی بزرگداشت این روز در لابلای دیگر مناسبت ها و برنامه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی کمرنگ به نظر می رسید؛ بزرگداشت همان دختری که گفته‌اند به سبب سکون، آرامش و وقاری که داشت، مادرش او را سکینه لقب داد تا صبر و سکون و وقارش سرمشقی برای زنانی باشد که از خاندان عصمت وطهارت مشق می‌گیرند.
برخی از مورخان تولد حضرت سکینه را بین سال های ۴۷ تا ۵۰ هجری قمری و در اواخر عصر امامت حضرت امام حسن مجتبی (ع) در مدینه می دانند. چون در واقعه کربلا بین ۱۰ تا ۱۳ سال داشت.
رباب دختر امرؤ القیس، مادر حضرت سکینه بود و نام دختر امام حسین(ع) آمنه، امینه و اُمَیْمَه ذکر کرده‌اند و گفته‌اند به سبب سکون، آرامش و وقاری که داشت، مادرش او را سکینه لقب داده بود. در منابع تاریخی زمان تولد او مشخص نشده اما او را کوچک‌تر از خواهرش فاطمه معرفی کرده‌اند. طبق اسناد تاریخی، حضرت سکینه در زمان حرکت امام حسین(ع) به کربلا، بالغ و در سن ازدواج بوده است؛ زیرا زمانی‌که حسن مثنی، پسر امام حسن مجتبی(ع)، یکی از دختران امام حسین(ع) را خواستگاری کرد، امام او را در انتخاب بین سکینه و فاطمه مخیر کرد.
وی از زنان خردمند و دانای عصر خویش بود. علاوه بر بهره مندی از فضایل معنوی مانند تعّبد، تدیّن و تقوای الهی، در زمینه شعر، سخنوری و فصاحت بیان از ممتازان عصر و روزگار خود بود و خانه وی، مجمع ادیبان، شاعران و سخن سرایان عرب بود.
در کتاب های تاریخی نقل شده است که وقتی امام حسین (ع) در روز عاشورا، ۷۲ تن از یاران و خاندانش را کشته و بر روی زمین افتاده دید، متوجه خیمه‌گاه شد و به سکینه و سایر زنان سلام داد. سکینه فریاد زد «پدر جان! آیا تن به مرگ داده‌ای؟» امام (ع) فرمود «کسی که یار و یاوری ندارد، چگونه تن به مرگ ندهد» سکینه گفت «ما را به حرم جدّمان بازگردان.» امام حسین (ع) خطاب به زن‌ها فرمود «سکینه من، امروز یتیم خواهد شد. به او توجّه و التفات کنید، زیرا دل یتیمان نازک است.» در این وقت سکینه فریادکنان به سوی آن حضرت آمد و امام (ع) او را در آغوش گرفت و فرمود «ای سکینه! بدان که گریه تو پس از مرگ من طولانی خواهد شد.»
آری، گریه های حضرت سکینه طولانی شد و این بانوی مکرمه در حدود ۶۷ تا ۷۰ سال زندگی کرد و سرانجام در مکه یا مدینه از دنیا رفت. البته برخی معتقدند حضرت سکینه در پنجم ربیع الاوّل سال ۱۱۷ هجری قمری و در عصر خلافت هشام بن عبدالملک و در حاکمیت خالد بن عبدالملک بن حارث، در مدینه بدرود حیات گفت ولی برخی دیگر می گویند در پنجم ربیع الاوّل سال ۱۲۶ هجری قمری در مکه معظمه و در همان سالی وفات کرد که خواهرش حضرت فاطمه بنت الحسین (ع) در مدینه رحلت کرد.
منبع
