زنده‌گیری یک قلاده سیاهگوش در روستای سربندان دماوند

به گزارش ایرنا از روابط عمومی حفاظت محیط زیست استان تهران، نقی میرزاکریمی در تشریح این خبر گفت: صبح امروز – یکشنبه- طی تماس تلفنی رئیس کلانتری جابان مبنی بر مشاهده یک گربه سان وحشی بر اساس گزارش اهالی روستای سربندان، محیط بانان این اداره به منظور زنده گیری حیوان به محل مراجعه کردند.

وی با اشاره به اینکه همچنین هماهنگی های لازم برای اعزام تیم دامپزشکی اداره کل حفاظت محیط زیست استان تهران به منظور پشتیبانی و استفاده از سلاح بیهوشی انجام شد، افزود: با بررسی صحنه مشخص شد یکی از اهالی دوستدار محیط زیست سربندان با ورود این سیاهگوش به مغازه اش آسیبی به آن نرسانده و بعد ورود حیوان در مغازه را بسته و به کلانتری محل اطلاع داد.

میرزاکریمی تصریح کرد: این حیوان به دلیل درگیری انگلی دچار ضعف شدید شده و به روستا پناه آورده بود و بعد از زنده گیری به منظور درمان به اداره کل حفاظت محیط زیست استان تهران منتقل شده و بعد از بهبود در طبیعت زیبای سربندان رهاسازی خواهد شد.

سیاهگوش قربانی پوست زیبایش

به گزارش ایرنا، چهار گونه سیاه‌گوش در دنیا وجود دارد که عبارتند از سیاه‌گوش اوراسیایی (Lynx lynx)، سیاه‌گوش ایبریایی (Lynx pardinus)، سیاه‌گوش کانادایی (Lynx canadensis) و باب کت (Lynx rufus) که در این بین، سیاه‌گوش اوراسیایی از نظر جثه از سایر گونه‌ها بزرگ‌تر و دارای گسترده‌ترین پراکنش است که ایران را نیز در بر می‌گیرد، البته گونه ای است که در معرض کاهش جمعیت و تهدید قرار دارد و براساس قوانین سازمان حفاظت محیط زیست سیاه‍گوش در زمره گونه‌های در خطر انقراض است.

طول بدن سیاه‌گوش ۸۰ تا ۱۳۰ سانتیمتر، طول دم ۵ تا ۱۹ سانتیمتر، ارتفاع بدن ۵۰ تا ۷۵ و وزن آنها ۸ تا ۳۱ کیلوگرم است. نر و ماده هم‌شکل هستند. دارای اندام حرکتی بلندی بوده و کف و دست پایش نیز بزرگ است، به طوری که مانند کفش برفی آن را قادر می‌سازد که در برف عمیق به سهولت حرکت کند، موهای بلند کف دست و پاها در زمستان نیز سازگاری دیگری برای این گربه‌سان است. سیاه‌گوش‌ها عمدتا دارای الگوی خالدار در سطح بدن خود بوده و دم کوتاه و نوک سیاهی دارند. در انتهای گوش آنها نیز دسته موی سیاه رنگ مشخصی دیده می‌شود.

این حیوان گربه‌سان ارزشمندی است که در کشورهای همسایه شمالی ایران به خاطر پوستش شکار می‌شود اما در ایران به دلایلی از جمله تخریب زیستگاه، ایجاد شهرک‌هایی در حاشیه مناطق، جاده‌کشی، فعالیت‌های معدنی و شکار توسط چوپان‌ها و مردم محلی مورد تهدید قرار می‌گیرد.