یادگار اجدادی، طالع استاد فرشچیان شد

به گزارش خبرنگار تجسمی ایرنا، اثر خمسه‌ آل طیبه، اثری است که مربوط به اجداد استاد محمود فرشچیان بوده است. قدمت این اثر به دوره‌ قاجاریان بازمی‌گردد و در آن از تکنیک آبرنگ استفاده شده و سبک آن نگارگری است.

استاد فرشچیان با ارادت وافری که به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) داشت، این یادگار خانوادگی را در سال ۱۳۶۹ به موزه‌ آستان قدس رضوی اعطا کرد.

این تابلوی ارزشمند، ۲۵ × ۳۵ سانتی‌متر عرض و طول دارد. استاد بزرگ نگارگری ایران را همه می‌شناسند. طراحی پنجمین ضریح مطهر حضرت ثامن‌الائمه امام علی‌ بن‌موسی‌الرضا(ع) و همچنین، طراحی ضریح مرقد مطهر امام حسین(ع) از افتخارات ارزنده زندگی استاد فرشچیان است.

این یادگار بدون شک تاثیر شگرفی در شکل گیری هنر و سویه های زیبایی شناختی این هنرمند داشته است به نحوی که بخش چشمگیری از مجموعه‌آثار استاد محمود فرشچیان به لحظات ناب از زندگانی اهل‌بیت اطهار (ع) اختصاص یافته است.

آثار فرشچیان در خط و رنگ بازتابی هرچند دور و کاملاً کمرنگ از نگارگری عصر صفوی (سده یازدهم هجری قمری) را در خود دارند. استوارت کری ولش، ایران‌شناس شهیر و سرپرست بخش هنرهای اسلامی و هندی موزه ساکلر دانشگاه هاروارد به درستی این نکته را متذکر می‌شود که: «نگاهی به آثار فرشچیان به خوبی نشان می‌دهد که سلیقه او در زمینه منابع هنر ایران به مرور زمان متحول شده و تکامل یافته است. اگر نقاشی‌های اولیه او یادآور رضا عباسی و مکتب او بوده، کارهای بعدی‌اش آثار سلطان محمد را به خاطر می‌آورد».

استاد فرشچیان بی‌شک مشهورترین نگارگر معاصر ایران است. آثار او نه تنها نزد هنرشناسان، بلکه نزد مردم نیز از مقبولیتی خاص برخوردار است. در خانه هر ایرانی که به امام سوم شیعیان عشق می‌ورزد و مظلومیت امام حسین (ع) و یارانش را می‌ستاید، تصویری از اثر «عصر عاشورا» فرشچیان وجود دارد. موزه فرشچیان در مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد تهران آثار شاخصی از این استاد نگارگری ایرانی را در معرض تماشا قرار داده است.

در نگاه نخست آثار رنگارنگ و درخشان فرشچیان به کلی متفاوت با سنت چند صد ساله نگارگری ایران به نظر می‌آیند، اما با اندکی تعمق می‌توان نقطه‌های پیوند آن را با هنر ایرانی بویژه هنرهای سنتی اصفهان، زادگاه فرشچیان بازیافت. رابرت هیلن براند، استاد برجسته هنر اسلامی دانشگاه ادینبورگ انگلستان می‌نویسد: «محمود فرشچیان با پیشینه هنر ایرانی به خوبی آشناست، اما به شیوه غیرقابل تقلید خود نقاشی می‌کند که به هیچ روی با اسلوب‌های پیشین هنر ایرانی اشتباه نمی‌شود.

او روایتگر پیغام مستقل خویش است. بدین روال، نقاشی‌های او بازتابی از جهان‌بینی کاملاً فردی اوست و تنها در وهله دوم، توان و ظرفیت جاودانی هنر ایرانی در بازآفرینی خود، برخورداری دوباره از شکل‌های پیشین به شیوه‌های شگفت‌انگیز، تمرکز بر جزییات به شیوه‌ای کمابیش ریزبینانه و تلفیق ایده‌های فراایرانی با جهان اندیشه ایرانی را به منصه ظهور رسانده است».