گروه ساجد دفاعپرس: جنگ تحمیلی هشتساله علیه ایران، عرصه یک جنگ نامتقارنی بود که یکطرف آن رزمندگان ایرانی و در طرف دیگر آن، ارتش تا بهدندان مسلحی بود که توسط قدرتها پشتیبانی مالی و تسلیحاتی میشد؛ ضمن اینکه تحریمها و فشارهای مالی، مانع از تأمین تسلیحات، قطعات و اقلام مورد نیاز جنگ میشد؛ بنابراین رزمندگان گاهاً برای مقابله با دشمن، از روشهای ابداعی و درعینحال ساده استفاده میکردند.
استفاده از «بالن مشمعی» برای تشخیص و تخمین توانایی دشمن و سلاحهای ضدهوایی و ضدنفر مستقر در خط، یکی از ابداعات و ابتکارات رزمندگان اسلام در جبههها بود که چگونگی آن در کتاب «فرهنگ جبهه» چنین روایت شده است: «کیسههای مشمعی روشن معروف به «بالن مشمعی»، یکی از شیوههای تشخیص و تخمین توانایی دشمن و سلاحهای ضدهوایی و ضدنفر مستقر در خط بود. منورهای پرتابشده در شب جهت شناسایی و نوع تحرک نیروها و جابهجایی جنگافزار بهکار میرفت و دیدبانها آنها را گراگیری میکردند؛ لذا همین که منوری در آسمان روشن میشد، تمام نیروها به سمت آن تیراندازی میکردند و این بیشتر عاملی روانی بود و نیروهای خودی و دشمن معمولاً حساسیت زیادی در این زمینه از خود بروز میدادند. بهترین نمود این مسئله هدفگیری منور با ضدهوایی برای نشان دادن مهارت در سرنگونی هواپیماها در شب با تیربارهای مختلفی که افتخار سرنگونی منور را از آن خود می کردند، بود؛ غافل از آنکه دشمن اطلاعات لازم را بهدست آورده و توانایی و استعداد قوا و جنگافزار را محاسبه کرده بود. از این رو نیروهای ما که گاهی گلوله کافی هم برای جنگیدن نداشتند، از سر ناچاری دست به ابتکار میزدند و با استفاده از فیزیک بالن، مشمعهای نورانی را به فضا میفرستادند تا بدینوسیله به مقصود خود دست یابند».
انتهای پیام/ 113
منبع