نسیم رویش پایگاه خبری جمعیت رویش های انقلاب اسلامیشاید این مطالب برایتان مفید باشد
به گزارش ایرنا این شاعر متخلص به «پیمان» طی سال ۱۳۲۳ خورشیدی در مراغه به دنیا آمد و پس از سال‌ها تلاش و فعالیت در عرصه ادبیات، به عنوان یکی از چهره‌های برجسته این حوزه شناخته شد.
او با تحصیلات فوق‌لیسانس در رشته زبان و ادبیات فارسی به تدریس در مراکز آموزشی و دانشگاه‌ها پرداخت و مدتی نیز رئیس دانشگاه آزاد واحد مراغه و رئیس دانشکده علوم قرآنی مراغه بود.
دکتر ودود دوستی متخلص به «ایلقار» از دیگر شاعران و منتقدان ادبی این شهرستان که سال‌ها با استاد نویدی‌آذر (پیمان) حشر و نشر داشت، ضمن برشمردن اوصاف و دانش این شاعر فقید، «پیمان» را شاعری عالم دانست و افزود: استاد نویدی‌آذر از شاعران عالم مراغه بود و با توجه به حضور سالیان متمادی در انجمن اوحدی مراغه، تأثیر عمیقی در آموزش شاعران و علاقهمندان جوان داشت.
«دوستی» ادامه داد: همواره جایگاه استاد نویدی‌آذر در انجمنهای ادبی به دلیل متانت، دانش و اخلاق نیکو، خاص و ویژه بود و ایشان نقش بسزایی در نشان دادن مسیر ادبی برای بسیاری از نوآموزان داشت.
«طغرل طهماسبی»، نویسنده و پژوهشگر حوزة ادبیات و موسیقی نیز ضمن گرامیداشت یاد و خاطرة این استاد ادیب، گفت: مراغه همواره خاستگاه شاعران و نویسندگان بزرگی بوده و استاد پیمان یکی از این دَهها شاعر برتر مراغه است که چهرة نجیبش در پرده‌ای از فروتنی و آزرم پوشیده ماند و بسیار کمتر از مرتبه حقیقی خود بازشناخته شد.
وی افزود: استاد پیمان در اشعار فارسی و ترکی آذربایجانی خود، با اشرافیتی که بر متون کلاسیک داشت، توانست آثار قابل اعتنایی در حوزة شعر و بحث زیباشناختی خلق کند.
«طهماسبی» ادامه داد: ایشان به صورت وسیع، گسترده و عمیق به ادبیات کلاسیک احاطه داشت و درون‌مایه‌های آن را به خوبی درک کرده و به تبع آن توانسته بود آنها را در شعر خود به کار گیرد.
«آیمان قلیزاده»، رئیس انجمن ادبی اوحدی نیز ضمن تسلیت درگذشت استاد افزود: استاد نویدی‌آذر از شاعران و منتقدان به نام آذربایجان است که تحصیلات خود را تا مرحلۀ فوق‌لیسانس در رشتۀ زبان و ادبیّات فارسی ادامه داد و از آن پس، با استخدام در آموزش و پرورش، به تدریس در مراکز آموزشی پرداخت.
وی اضافه کرد: مرحوم استاد نویدی‌آذر شعر را از دوران نوجوانی آغاز کرد، در جوانی با حضور در انجمن ادبی «یاران دوشنبه» در تهران، به تکمیل آموختههای خود پرداخت و پس از بازگشت به دیار خود، نقش بسزایی در آموزش و تربیت شُعرای منطقه داشت.
منبع
