«آتش زنده» به فریدون شهبازیان تقدیم شد/اجرای ارکسترال موسیقی محلی

به گزارش خبرنگار موسیقی ایرنا، کنسرت «آتش زنده» جدیدترین اجرای ارکسترال «کامکارها» پس از ۶ سال شامگاه شنبه- ۲۲ دی ماه- با رپرتواری متفاوت و همراهی ارکستر زهی و بادی با ترکیب موسیقی اصیل ایرانی و سازهای کلاسیک غربی همچون مانند ویولن، ویولا، ویولنسل و سازهای بادی در سالن اسپیناس تهران روی صحنه رفت.

از اعضای اصلی گروه کامکارها در این کنسرت، ارژنگ کامکار(نوازنده تنبک)، اردشیر کامکار (نوازنده کمانچه) و اردوان کامکار (نوازنده سنتور) حضور داشتند و رهبری ارکستر نیز بر عهده ارسلان کامکار بود.

پیش از حضور اعضای ارکستر روی صحنه، فیلمی درباره معرفی و چگونگی اجرای کنسرت «آتش زنده» با سخنانی از ارسلان، اردشیر و اردوان کامکار، عوامل اجرایی و هنری پخش شد.

ادای احترام به فریدون شهبازیان

پس از حضور اعضای کنسرت روی صحنه، ارسلان کامکار رهبر ارکستر ضمن خوشامدگویی و قدردانی از حضور مخاطبان اظهارداشت: متاسفانه با خبر شدیم که هنرمند عزیز، با شخصیت و پیشکسوت آقای فریدون شهبازیان (آهنگساز و رهبر ارکستر)، از بین ما رفتند، خیلی متاسف هستم، خیلی ایشان را دوست داشتم، هم به عنوان دوست و هم به عنوان هنرمند که سابقه بسیار طولانی آشنایی با ایشان را داشتم.

کامکار گفت: زمانی که کودک بودم از تلویزیون استاد شهبازیان را می‌دیدم که در ارکستر ملی کار می‌کرد و سابقه خیلی درخشانی داشت و خیلی متاسف هستم، از طرف خودم و تمام اعضای ارکستر به خانواده ایشان و به شما مردم هنردوست و موسیقی دوست تسلیت می‌گویم و اجرای امشب را به استاد شهبازیان تقدیم می‌کنیم و تقاضا می‌کنم به احترام ایشان ایستاده یک دقیقه سکوت کنید.

پس از یک دقیقه، ارکستر قطعاتی که برای این کنسرت تدارک دیده بود، اجرا کرد. در این کنسرت قطعه‌هایی از موسیقی کردی و موسیقی کلاسیک ایرانی؛ «سنایی» (با شعر سنایی)، «نوروز» (با شعر عبدالله پشیو)، «آفتاب می‌شود»، «میان تاریکی» (با شعر فروغ فرخزاد) با آهنگسازی ارسلان کامکار، «خوشه هورامان»، «یاران یاران»، «کتانه»، «لرزان»، «شیرین گیان»، «قاسم خان» (محلی با تنظیم ارسلان کامکار)، «منظومه مولانا» (شعر مولانا)، «کاروان» (شعر مهرداد اوستا) با آهنگسازی هوشنگ کامکار، تکنوازی سنتور اردوان کامکار و اثری برای حامی مالی این کنسرت به آهنگسازی بهمن قبادی، به زبان‌های کردی و فارسی اجرا شدند.

همچنین ضمن معرفی نام و آهنگساز قطعه‌ها پیش از اجرا، همزمان با اجرای آنها تصاویری مرتبط با مضامین قطعه‌ها در صفحه نمایش پخش می‌شد.

جمعی از اعضای گروه کامکارها در اجرای شب گذشته سعی داشتند موسیقی محلی را به صورت ارکسترال اجرا کنند، حضور خواننده‌ها و همخوانان با لباس کردی نیز گواه بر این موضوع بود، قطعه‌های «خوشه هورامان»، «لرزان»، «شیرین گیان»، «قاسم خان» از جمله قطعه‌های محلی و شاد کنسرت بودند که برخی از مخاطبان نیز هنگام اجرای این قطعه‌ها با ارکستر همراه می‌شدند و با گروه کُر و خواننده‌ها همخوانی می‌کردند و در لحظاتی ارکستر از فضای جدی فاصله می‌گرفت.

با این وجود بعضی از قطعه‌های محلی و شاد اجرا شده در این کنسرت با ارکستر همخوانی نداشت، هر کدام از آنها گونه‌های متفاوت موسیقی را تداعی می‌کنند و برخی از مخاطبان نیز بر این موضوع انتقاد داشتند و کنسرت انتظارات آنان را برآورده نکرده بود و خواستار اجرای اصیل موسیقی کامکارها همچون گذشته بودند اما در مقابل برخی از مخاطبان که بعضا برای نخستین بار در کنسرت گروه کامکارها حضور داشتند، از چنین اجرایی راضی بودند.

موسیقی گروه «کامکارها» با ویژگی‌هایی همچون ملودی‌های زیبا، ریتم‌های متنوع، استفاده از سازهای سنتی ایرانی و تلفیق موسیقی کردی و ایرانی شناخته شده و تاکنون توانسته با اجرای قطعاتی با مضامین عاشقانه، حماسی و عرفانی، طیف گسترده‌ای از مخاطبان را به خود جذب کند. خانواده کامکارها نیز در اجرای شب گذشته قصد داشتند اعلام حضور کنند و بگویند همچنان هستند و این موسیقی را حفظ می‌کنند.

در معرفی کنسرت آمده بود؛ «آتش زنده؛ شعله‌ای فروزان در موسیقی، «ناگری زیندو» در زبان کردی به معنای «آتش زنده» است؛ آتشی که نه تنها روشنی و گرما می‌بخشد بلکه نمادی از زندگی، امید و استمرار است. این نام، به خوبی روح این کنسرت و موسیقی گروه کامکارها را نمایان می‌کند.

گروه کامکارها همچنین پیش از این آلبومی به نام «آتش زنده» منتشر کرده بود، اثری که به یاد استاد علیمردان موزیسین و خواننده برجسته کرد ساخته شد. استاد علیمردان در جایی گفته بود: «من موسیقی‌ای خلق کرده‌ام که آیندگان از آن زیبایی دریافت می‌کنند» موسیقی او همچنان مانند آتشی زنده، روشن، گرمابخش و الهام‌بخش نسل‌های بعدی است.

این کنسرت، ترکیبی از نوای آشنا و آثاری تازه، با تنظیم ارکسترال، روح و قلب مخاطبان را به سفر در میان کوهستان‌ها و دشت‌های کردستان خواهد برد. آتش زنده، تلاشی است که چون شعله‌ای در قلب موسیقی بسوزد و خاموش نشود.»

پدرام فریوسفی (کنسرت مایستر)، امین عطایی، رایین نورانی، آرش جامع، هورام ترابی، اهورا خدامی (ویولن اول)، پیمان شامی، احسان شامی، عرفان شریف‌زاده، سینا صالحی، مرضیه مزینانی (ویولن دوم)، مسعود پوربخت، پیمان ابوالحسنی، اشکان نظر، مهشید تاجیک (ویولا)، مسعود فیروزی‌نژاد، محمدحسین غریبی، پروشات زندآیین (ویولنسل)، محمدهادی اسماعیلی (کنترباس)، شکیلا ربانیان (پیانو) سازهای بادی؛ ناصر رحیمی (فلوت)، امیرحسین محمدیان (فاگوت)، رهام ایرانخواه (کلارینت)، مهسا یوسفی‌نژاد (هورن)، نازنین احمدزاده (ابوا)، سازهای کوبه‌ای؛ آرین رضایی (دف)، تارا کامکار (پرکاشن)، یاور احمدی‌فر (دایره، تامبورین، کوزه)، سازهای ایرانی؛ بهمن قبادی، کیانا شارعی، بهار کامکار (عود)، بهداد رنجبر (سنتور)، میلاد علی‌پور (تار) از نوازندگان کنسرت «آتش زنده» بودند.

گروه کُر؛ نیکا افکاری، هایلا نورانی، بهناز بلوکی (سوپرانو)، الهام نورانی، معصومه عبدی (آلتو)، هامون هاشمی (تنور و سرپرست کُر)، میلاد مهرآوا (تنور)، محمد نوید (باس)، مریم ابراهیم‌پور، شاهرخ هدایتی، هامون هاشمی، میلاد مهرآوا، کیوان جعفر، آرش دو گوهری (همخوان) از دیگر اعضای این کنسرت بودند.

گروه موسیقی «کامکارها» به عنوان بزرگترین گروه موسیقی خانوادگی ایران سال ۱۳۴۴ در سنندج، به سرپرستی زنده یاد حسن کامکار (پدر خانواده و نوارنده ویولن) و عضویت فرزندان؛ هوشنگ (آکاردئون)، بیژن (خواننده)، پشنگ (سنتور)، قشنگ (خواننده و ویولن) و ارژنگ (تمبک) در گونه موسیقی سنتی ایرانی و موسیقی کُردی تشکیل شد. از سال ۱۳۵۰ برخی از اعضای خانواده کامکار از جمله هوشنگ، بیژن، پشنگ و ارسلان برای فراگیری موسیقی آکادمیک به تهران آمده و در دانشکده هنرهای زیبا مشغول به تحصیل شدند.

پس از درگذشت پدر خانواده در سال ۱۳۷۱، هوشنگ کامکار سرپرستی و آهنگسازی و تنظیم‌کننده گروه را برعهده گرفت، این گروه متشکل از بیژن (خواننده اصلی و نوازنده دف، رباب، تار، تمبک و دهل)، پشنگ (سنتور)، قشنگ (سه‌تار)، ارژنگ (تنبک)، ارسلان (ویولن و بربط)، اردشیر(کمانچه و قیچک) و اردوان (سنتور) است که در سال‌های بعد فرزندان آنان نیز به این گروه اضافه شدند و کنسرت‌های متعددی را با حضور خوانندگان مختلف در داخل و خارج از کشور برگزار کردند.

فریدون شهبازیان موسیقیدان، آهنگساز و رهبر ارکستر پیشکسوت – شنبه- ۲۲ دی ماه- پس از تحمل دوره‌ای بیماری در ۸۲ سالگی در یکی از بیمارستان‌های تهران دارفانی را وداع گفت.