مجاهدت‌های سردار فاطمی انعکاس ایثار همسری زینبی

گروه استان‌های دفاع‌پرس– «محمدصادق شاه‌تقی‌راد» پیشکسوت دفاع مقدس؛ هرگز از خاطرم نمی‌رود سال ۱۳۶۳، جبهه‌های جنوب، سرزمینی که عطر شهادت در هوا جاری بود و هر ذره خاکش از غیرت و ایثار حکایت داشت. در میان خیل عظیم رزمندگان غیور اسلام، چهره‌ای نورانی و شخصیتی آسمانی بود که بیش از همه مرا به خود جذب می‌کرد؛ شهید «عبدالحسین برونسی»، مردی از جنس اخلاص و ایمان، که هرلحظه حضورش نشانی از آسمان و تجلی نور خداوند بود.

محافل او، نه صرفاً سخنرانی، بلکه مجالس انس با خدا بود. کلامش چونان نغمه‌ای نیل‌فام، از دل برمی‌آمد و بر دل‌ها می‌نشست. لحظه‌ای نبود که اشک از دیدگان رزمندگان جاری نشود و دل‌های عاشق لرزان نگردد. یاد آن روز‌های سرشار از نور و صفا در خاک پرخاطره فتح‌المبین، در سایت‌های چهار و پنج، همچنان در خاطرم زنده است. حسینیه پادگان ظفر ایلام غرب، پر بود از صدای سینه‌زنی‌های خالصانه‌اش و اشک‌هایی که در دامن خاک برای عشق به حسین (ع) می‌ریخت. هنوز طنین کلام آسمانی‌اش در ارتفاعات میمک و محافل انس شوشدار در گوشم باقی است؛ گویی زمان در برابر بزرگی او زانو زده است.

اما عبدالحسین برونسی، این اسوه صلابت و عشق، تکیه‌گاهی آسمانی داشت؛ زنی که همچون زینب (س) صبر پیشه کرده بود و در سکوت و تنهایی، کوه مشکلات را به دوش می‌کشید. حاجیه‌خانم سبک‌خیز، بانویی که اگر نبود، شاید این مجاهد راه خدا نمی‌توانست با تمام وجود در جبهه حاضر شود و معلم و الگوی رزمندگان باشد. او مادری بود که در نبود حاجی، هم پدر بود و هم مادر؛ صبورانه فرزندان قد و نیم‌قدش را در آغوش می‌کشید و چراغ خانه را روشن نگه می‌داشت.

اگر حاج عبدالحسین در جبهه‌ها خوب معلمی می‌کرد و جان‌ها را به نور خدا پیوند می‌داد، بی‌شک این معلمی، انعکاسی از ایثار زینب‌گونه همسرش بود که در خانه کاری حسینی می‌کرد. این دو یار آسمانی، مکمل یکدیگر بودند؛ عبدالحسین در جبهه، و حاجیه‌خانم در خانه، هر دو در مسیر عشق و ایثار.

روزی که خبر پرواز این بانوی وارسته به سوی معبود شنیده شد، گویی تاریخ بار دیگر شهادت می‌دهد که صبر و ایثار او، اوج بزرگی یک زن مسلمان را به نمایش گذاشت. روح بلندش شاد و در کنار همسر شهیدش، در جوار بانوی دو عالم، فاطمه زهرا (س)، آرام گیرد.

انتهای پیام/