«گوزن‌های اتوبان»؛ آزمون و خطای بلاگرها

«گوزن های اتوبان» چهارمین ساخته ابوالفضل صفاری است که پس از ۸ سال از آخرین فیلمش «یک کامیون غروب» تولید شده است. فیلمنامه این اثر را باقر سروش نوشته که یکی از نمایشنامه نویسان مطرح عرصه هنرهای نمایشی است. توجه به فضای مجازی و تبعات آن نخستین بار در سینمای ایران با فیلم «رخ دیوانه» ساخته ابوالحسن داودی در سال ۱۳۹۳ مطرح شد و پس از آن البته فیلم های زیادی بخشی از مضمون و قصه را خود را به فضای مجازی اختصاص دادند. اما «گوزن های اتوبان» مشخصا همه مضمون و موضوعش فضای مجازی و پشت پرده آن است.

باقر سروش از ایده و مضمون بسیار خوبی برای فیلمنامه اش بهره برده. مضمونی بسیار نزدیک به بخش مهمی از زندگی روزمره بسیار از مردم که همان مساله بلاگرهاست. مساله ای مانند هر موضوع دیگری در کشورما به دلیل شرایط خاص اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی آنقدر گسترده و بی حساب کتاب شده که شاید تعداد بلاگرها در نسبت ریاضی با تعداد جمعیت یا تعداد کاربران ایرانی فضای مجازی بسیار بیشتر از حد و اندازه و استاندادرهای جهانی باشد.

بلاگرهایی که عمدتا از طریق آزمون و خطا به موفقیت رسیده اند و تقریبا اکثرشان از روشهای اکادمیک و علمی و برنامه ریزی کاربردی برای تولید محتواهایشان بی بهره اند. بخش اعظمی از این افراد نیز با کپی بردار کامل و البته بعضا ایرانیزه کردن محتواهای بلاگرهای خارجی توانسته اند محبوبیتی برای خود دست و پا کنند. و اکنون شرایط در این بخش به شدت افسار گسیخته و نابسامان است. همه این عوامل به خودی خودی می‌تواند باعث ارتباط مخاطب و مردم عادی با موضوع و مضمون «گوزن های اتوبان» شود.

توجه به فضای مجازی و تبعات آن نخستین بار در سینمای ایران با فیلم «رخ دیوانه» ساخته ابوالحسن داودی در سال ۱۳۹۳ مطرح شد

عمدتا با توجه به ویژگی های گوزن، به نظر می رسد که گروه تولید نام بسیار مناسبی را برای اثر خود انتخاب کرده اند. اما انچه که لازم به ذکر است عدم پرداخت مناسب دراماتیک به ویژه در حوزه شخصیت پردازی آدم‌های اصلی و همچنین بی توجهی به خرده پیرنگ‌های داستان است و این مساله از نمایشنامه نویس توانایی همچون باقر سروش بعید است که اینهمه جای خالی در فیلمنامه اش وجود داشته باشد.

ساختار اما متفاوت تر از متن است و به نوعی ساختار از فیلمنامه بسیار جلوتر است. از ریتم مناسب تا بازی های خوب نوید پورفرج و صدف اسپهبدی که البته تلاششان در مقابل بازی های بسیار بد پیمان قاسم خانی و الناز شاکردوست و دیگر هم‌بازی‌ها کمی رنگ می بازد. فیلم نیاز به تدوین مجدد برای خوش ریتم تر شدن دارد ضمن اینکه معتقدم پایان بندی فیلم مطابق چیزی نیست که تماشاچی انتظار دارد و کارگردان تلاش کرده با یک پایان کلیشه ای سر و ته قصه را هم بیاورد که این مساله می‌تواند به فیلم ضربه وارد سازد.

در مجموع «گوزن های اتوبان» یکی از محدود فیلمهای اجتماعی خوب این دوره از جشنواره فیلم فجر است که احتمالا اکران عمومی موفقی را نیز تجربه خواهد کرد.

** عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران