نسیم رویش پایگاه خبری جمعیت رویش های انقلاب اسلامیشاید این مطالب برایتان مفید باشد
به گزارش ایکنا به نقل از تارنمای جامعه و فرهنگ ملل، محیا میرصادقی، دانشجوی ایرانی در چین در مطلبی نوشت: در یکی از روزهای ماه مبارک رمضان 1404، به یکی از مساجد معروف چین رفتم. از لحظه‌ای که وارد مسجد شدم، احساسات متفاوتی را تجربه کردم. برخلاف مساجد خاورمیانه که دارای گنبدهای بلند و مناره‌های باریک هستند، این مسجد بیشتر شبیه به یک معبد سنتی چینی بود. بر بالای در ورودیِ مسجد، کتیبه‌ای چینیرـ عربی با نقش «بسم‌الله» جلوه‌گر بود.
مساجد چین، برخلاف معماری سنتی اسلامی، بیشتر با الهام گرفتن از معابد چینی ساخته شده‌اند و نمایی خاص و منحصربه‌فرد دارند. سقف‌های هلالی، تزئینات چوبی، حیاط‌های گسترده با باغچه‌های آرامش‌بخش، و ترکیب و آشتیِ خطوط عربی و چینی بر روی دیوارها، فضایی جذاب و روحانی ایجاد می‌کند.
ماه رمضان، ماه بندگی، معنویت و همدلی، در هر گوشه‌ای از دنیا، حال و هوای خاص خودش را دارد. هرچند اسلام با خاستگاه عربی‌اش پیوند خورده است، اما گسترۀ آن، از صحرای آفریقا تا کوه‌های آسیای شرقی امتداد یافته است. یکی از شگفت‌انگیزترین تجربه‌های من، افطاری در یک مسجد زیبای چینی بود؛ تجربۀ زیبایی از مشاهدۀ تلفیق سنت‌های دیرینۀ اسلامی با فرهنگ و آداب و رسوم چین.
اسلام بیش از هزار سال پیش یعنی زمانی که تاجران مسلمان در دوران سلسلۀ تانگ، از طریق جادۀ ابریشم وارد این سرزمین دیرین شدند، به چین راه یافت و در طول سده ها، نه‌تنها جایگاه ویژه ای در میان اقوام مختلف چینی پیدا کرد، بلکه بر سبک معماری، غذاها و اداب و رسوم روزمرۀ مسلمانان چینی نیز تأثیر گذاشت. امروزه، حدود ۲۵ میلیون مسلمان در چین زندگی می‌کنند که بیشتر آن‌ها از اقوام هویی و اویغور هستند.
در حیاط مصفای مسجد، گروهی از نمازگزاران دور هم نشسته بودند و قرآن می‌خواندند. فضای معنوی مسجد با فانوس‌های آویخته و خوشنویسی‌های اسلامی روی دیوارها، حال و هوای خاص و دلنوازی داشت. مسلمانان چینی برخی با عباهای سفید و برخی دیگر با لباس‌های محلی خویش، آمادۀ افطار بودند. دقایقی پیش از اذان مغرب، همه در سکوت و آرامشی معنوی، دعا میکردند و سفرۀ دل در پیشگاه خداوند می‌گشودند.
هنگامی که صدای روح‌نواز اذان در فضای مسجد طنین‌انداز شد، روزه‌داران با خرماهای شیرین، چای سنتی و معطر یاسمین و نان‌های محلی افطار کردند. پس از آن، نوبت به غذای اصلی رسید که ترکیبی از غذاهای چینی ـ اسلامی بود. یکی از شگفتی‌های این افطار، شباهت و درعین‌حال تفاوت غذاها با سفرۀ افطار در سایر کشورهای اسلامی بود. درحالی‌که خرما، سوپ و نان، اجزای مشترک بسیاری از سفره‌های افطار هستند، ادویه‌های ملایم، طعم خاص چای و سبک پخت غذاها، این افطار را کاملاً چینی کرده بود.
پس از صرف غذا، نماز جماعت در شبستان مسجد برگزار شد. نمازگزاران با نظم خاصی در صف‌ها ایستادند و با آرامش و خشوع و خضوع، نماز تراویح را به‌جای آوردند. یکی از زیبایی‌های این لحظات، وحدت مسلمانان از فرهنگ‌های گوناگون بود؛ از مسلمانان چینی گرفته تا گردشگران و دانشجویان مسلمان از سراسر دنیا، برای عبادت و افطار به این مسجد آمده بودند و مصداق شیرین و دلنشین «انما المؤمنون اخوة» را میتوانستی به‌زیبایی ببینی و لمس کنی.
افطاری در مسجدی چینی، تجربه‌ای بی‌نظیر از پیوند فرهنگ، تاریخ و دین بود. مشاهدۀ اینکه چگونه مسلمانان چین، در دل یک جامعۀ متفاوت، هویت دینی خود را حفظ کرده و با فرهنگ بومی درآمیخته‌اند، برای من دانشجو بسیار الهام‌بخش بود و نه‌تنها نشان داد که اسلام چگونه در سراسر جهان، رنگ و بوی محلی به خود می‌گیرد؛ بلکه این حقیقت را نیز یادآور شد که ماه رمضان، فراتر از جغرافیا، پیوند مستحکمی بین همۀ مسلمانان جهان ایجاد می‌کند؛ پیوند دلبندی که بر پایۀ ایمان، محبت و همدلی بنا شده است و اینکه:
همدلی از همزبانی خوش‌تر است
عشق را خود، صد زبان دیگر است
انتهای پیام
منبع
